فرهنگ و ادب

سهراب سپهری دانشجوی دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران

اردیبهشت ۱, ۱۳۹۷

1173

دانشجو آنلاین ۱۳۹۷/۲/۱-سهراب سپهری دانشجوی دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران

متولد ۱۵ مهر ماه ۱۳۰۷ در شهر کاشان
متوفی ۱اردیبهشت ۱۳۵۹درشهر تهران
سپهری در سال های نوجوانی پدرش را از دست داد
مادر سپهری فروغ ایران سپهری بود. او سرپرستی سهراب را به عهده گرفت و سپهری او را بسیار دوست می داشت.

سهراب از سال چهارم دبیرستان به دانش سرا رفت و در آذر ماه ۱۳۲۵ یعنی اندکی بیش از یک سال بعد از به پایان رساندن دوره دو ساله دانش سرای مقدماتی به استخدام اداره فرهنگ کاشان (اداره آموزش و پرورش) در آمد و تا شهریور ۱۳۲۷ در این اداره ماند.
سپهری دانشجوی دانشکده هنرهای زیبا
سال بعد او به دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران رفت. وقتی که در این دانشکده بود، نخستین دفتر شعرهایش را چاپ کرد و مشفق کاشانی با دیدن شعرهای سپهری پیش بینی کرد که او در آینده آثار ارزشمندی به ادبیات ایران هدیه خواهد داد.
اولین کتاب سپهری با نام “مرگ رنگ” در تهران منتشر شد که به سبک نیما یوشیج بود.
سپهری دومین مجموعه شعر خود را با نام “زندگی خواب ها” در سال ۱۳۳۲ سرود و در همین سال بود که دوره لیسانس نقاشی را در دانشکده هنرهای زیبا با رتبه اول و دریافت نشان اول علمی به پایان رساند.
سهراب سپهری درگشت وگذار و مطالعه نقاشی
از سال ۱۳۳۲ به بعد، زندگی سپهری در گشت و گذار و مطالعه نقاشی و حکاکی در پاریس، رم و هند و شرکت در نمایشگاه ها و آموختن و تدریس نقاشی گذشت، تا جایی که بعضی او را “شاعری نقاش” خوانده اند و بعضی دیگر “نقاشی شاعر”.
سهراب در سال ۱۳۳۷ دو کتاب “آوار آفتاب” و “شرق انده” را آماده چاپ کرد .
سرانجام در سال ۱۳۴۰ این دو کتاب به انضمام “زندگی خواب ها” زیر عنوان “آوار کتاب” منتشر شد.
در این کتاب می توان به جلوه های زبان خاص سپهری برخورد کرد .
در “شرق اندوه” سپهری از هر نظر تحت تاثیر غزلیات مولوی است و شعرهای این مجموعه همه شادمانه و شورانگیزند.

شهرت سپهری
شهرت سپهری از سال ۱۳۴۴ و با انتشار شعر بلند “صدای پای آب” آغاز شد.
در “صدای پای آب” است که محتوای ویژه ی شعر سپهری فرمش را می یابد.
فرم و محتوای شعر سپهری، از “صدای پای آب” به بعد به هماهنگی می رسند.
“صدای پای آب”، کنایه از صدای پای مسافری در سفر زندگی است.
این شعر روز به روز بر شهرت و محبوبیت او افزود.
“مسافر”
در سال ۱۳۴۵ با انتشار شعر بلند “مسافر” که یکی از درخشان ترین شعرهای فارسی است، بزرگی و شاعری اش را بر نشریات تحمیل کرد.
“مسافر” تأمل و سیر و سفر شاعر است در فلسفه ی زندگی.
“جحم سبز” هفتمین مجموعه شعری سپهری و کامل ترین آنها است.
“حجم سبز” پایان آخرین جستجوی های سپهری در شعر “مسافر” اوست.
گویی پاسخ همه پرسش ها را یافته و به همه حقایق رسیده است.
“هشت کتاب” یکی از اثر گذارترین و محبوب ترین مچموعه ها، در تاریخ شعر نو ایران است.
هشتمین و آخرین مجموعه شعری سهراب سپهری “ما هیچ، ما نگاه” است.
در این کتاب بر خلاف مجموعه”حجم سبز” و دو شعر بلند “صدای پای آب” و “مسافر” شاعر روی به یأس دارد.
اما یأسی که جز از حوزه ذهن رنگین سپهری بیرون نمی تراود.
سپهری در سال ۱۳۵۵ تمام هشت دفتر و منظومه خود را در “هشت کتاب” گرد آورد.
“هشت کتاب” نموداری تمام از سیر معنوی شاعر جویای حقیقت است، از اعتراضات سیاسی تا شور جست و جو و ره سپردن در عرفانی زمینی.
سهراب در اول اردیبهشت سال ۵۹ به علت بیماری سرطان خون در تهران درگذشت
نخست قرار بود که طبق خواست خودش او را در روستای”گلستانه” به خاک بسپارند، اما به پیشنهاد یکی از دوستانش برای اینکه طغیان رود، مزارش را از بین نبرد او را در صحن “امامزاده سلطان علی” دهستان مشهد اردهال به خاک سپردند.